Veel, heel veel zand, rotsen, stenen en adembenemende, onherbergzame vergezichten glijden aan ons voorbij. Vanaf Tan-Tan Plage rijden we verder de woestijn in. Hier en daar trotseert een dappere woestijnplant de wind en de hitte. We passeren dode dieren, aangereden of geveld door het woestijnklimaat. Soms zijn de resten nog herkenbaar, maar net zo vaak is het dier gereduceerd tot slechts een stapeltje kale, witte botten. De altijd aanwezige wind blaast het woestijnzand over de weg en op sommige plaatsen wordt de weg langzaam maar zeker door de woestijn bedekt. In de buurt van de stad Laayoun zien we de eerste bulldozer die het zand van de ene kant van de weg schept en aan de andere kant weer de woestijn in kiept, zodat de weg enigszins begaanbaar blijft. De eeuwige strijd van mens en dier tegen de elementen vervult me met ontzag.

Halverwege de middag komen we aan in Boujdour, waar we een hotel zoeken. Het woestijnstadje telt zo’n 40.000 inwoners en ligt in het door Marokko bezette deel van de Westelijke Sahara, een gebied met een half miljoen inwoners. Tot 1975 was het een kolonie van Spanje. Daarna werd de Westelijke Sahara ingelijfd door Marokko, maar in 1976 werd de ‘Arabische Democratische Republiek Sahara’ (ADRS) uitgeroepen als een onafhankelijke staat. Het grootste gedeelte van het gebied wordt bestuurd door Marokko. Betekent dit dat we nog steeds in Marokko zijn of zijn we hier in de ADRS of heet het hier West-Sahara? Het is me niet helemaal duidelijk, maar één ding weet ik wel zeker: we zijn in de woestijn.

Na een wandelingetje door Boujdour bestellen we een kopje koffie in de hotellobby. Het goedlachse meisje van het hotel belt naar het café aan de overkant om voor ons koffie te bestellen. De eigenaar van het cafeetje brengt ons persoonlijk een lekker vers en erg sterk bakkie. Als we vragen of we bij hem kunnen eten, horen we dat ook dat geen enkel probleem is. Hij heeft geen restaurant, maar wil met alle plezier voor ons koken en belooft het ons te brengen zodra het klaar is. Het is inmiddels 20.00 uur en we vragen aan het aardige meisje of we ergens kunnen kijken naar Marokkaanse jurken. Ik heb allang ontdekt dat in de winderige, zanderige woestijn niks fijner is dan een wapperende jurk om je lijf en een doek om je haar geknoopt. Ze regelt vervanging en neemt ons mee over de markt. We slenteren met haar over de drukke markt waar van alles te koop is: bankstellen, levende en dode kippen, heel veel kleurige groentes, fruit en kruiden. Ze neemt ons mee naar een paar winkeltjes, waar ik verschillende jurken pas. Een helderblauwe jurk met capuchon en subtiele blingbling wordt goedgekeurd door mijn nieuwe winkelmaatje en klanten in de winkel steken lachend hun duimen omhoog. Tevreden lopen we terug naar het hotel, in de veronderstelling dat het eten er wel zal zijn en hopend dat het niet koud is geworden. Maar het eten wordt pas rond middernacht bezorgd. Inmiddels is de trek weg en de café-eigenaar blijkt niet echt een begenadigd kok. We prikken lusteloos in ons eten, nemen een paar happen en geven de rest aan een groep Senegalezen. Zij zijn in een volgepakte auto op weg naar Senegal en komen net – zichtbaar vermoeid – het hotel binnen. Zij hebben honger en zijn blij dat ze direct aan kunnen schuiven. Wij gaan slapen om de volgende dag vroeg te vertrekken. Op naar Mauritanië!

Route: Tan-Tan Plage (Marokko) – Boudjour (West-Sahara)

Afstand: 490 km