Ik was een jaar of 19 en vond mijn eerste baan bij Ziekenfonds DNO in Meppel. Ik werkte in een retemoderne werkomgeving: een kantoortuin met sanseveria’s en flexibele werktijden.

Flexibele werktijden 1.0

Ik had een pasje waarmee je tussen 07.00 en 09.00 uur kon inklokken. Tussen 16.00 en 18.00 uur klokte je weer uit. Werkte je van 07.00 – 18.00 uur met een uurtje pauze, dan stond je aan het eind van de dag 2 uur in de plus. Dat kon je opsparen tot maar liefst 10 uur. Had je een keer je dag niet, dan begon je gewoon om 9.00 uur, nam je een uur pauze, vertrok je weer om 16.00 uur en ging er 2 uur van je tegoed af. Wat een luxe!

Communiceren per brief

We werkten in de kantoortuin, in blokken met 4 bureaus. Ons werk bestond uit het controleren en uitbetalen van ziektekostennota’s. De enige afleiding kwam van je collega’s en die ene telefoon per blok. Die vrij regelmatig rinkelde, want de enige manier om met ons te communiceren was via de vaste telefoon tijdens kantooruren en per brief. De dag bestond uit het verwerken van de post en het beantwoorden van de telefoon. 

Blauwe enveloppen

Mijn volgende baan was niet heel anders. Ik werkte een blauwe maandag bij de organisatie van de blauwe enveloppen. Ik kan me niet meer herinneren wat ik er precies deed, maar het was ook in een grote ruimte met veel mensen en veel enveloppen. Het enige verschil met mijn eerste baan was dat ik vaste werktijden had en een paar keer per dag kwam de koffiejuffrouw langs met een karretje met koffie, thee en soms een koekje erbij.

Sneller dan het licht, foutloos en stekeblind typen

Vervolgens werkte ik een tijdje achter de balie op een groot postkantoor, waar ik heel snel dikke pakken geld leerde tellen en waar ik de fax leerde bedienen. Voor 12 gulden kon je door mij een fax laten versturen. Daarna werd ik secretaresse bij de RIAGG. Mijn belangrijkste taak was het uittypen van cassettebandjes. De psycholoog of psychiater sprak het gespreksverslag in en met een koptelefoon op mijn hoofd en een pedaaltje onder mijn bureau om het bandje vooruit of terug te spoelen, heb ik honderden verslagen uitgetypt. Faxen doe ik niet meer, maar ik kan nog steeds sneller dan het licht, foutloos en stekeblind typen. Woorden als Oxazepam, DSM-IV, Diazepam en autismespectrumstoornis rollen nog steeds foutloos uit mijn toetsenbord. En ik ram nog steeds als een dolle op mijn toetsen, maar dat kunnen die laptoptoetsjes van tegenwoordig niet aan. 

Rammen op die toetsen!

Inmiddels heb ik als (interim) communicatieadviseur in verschillende kantoortuinen en op allerlei flexplekken gewerkt. Collega’s in de kantoortuin vragen zich regelmatig af of ik boos ben, omdat ik nog steeds op de toetsen ram alsof ik constant boze mails zit te typen. Dat gaat er waarschijnlijk nooit meer uit. Bij deze alsnog een excuus voor alle collega’s met wie ik ooit in een kantoortuin heb gezeten of een werkplek heb gedeeld. Sorry, ik was écht niet boos!

Ouwe rot in de kantoortuin

Ik ben fan van de kantoortuin en flexibele werkplekken. Inmiddels weet ik dat ik een van de weinigen ben. Het is volop in het nieuws en in elke organisatie waar ik kom hoor ik dezelfde klachten. Ik, de ouwe rot in de kantoortuin, moest daar toch iets op kunnen verzinnen? Goed nieuws: dat heb ik gedaan! Het heet de ©Bubbelmethode. Elke 1e woensdag en 3e maandag van de maand kunnen gefrustreerde kantoortuinmensen, schrijvers met een writersblock en ondernemers zonder tijd bij mij terecht voor een flinke portie focus, flow en concentratie. Reken niet op een hippe, industrieel vormgegeven werkplek met gezellig cactussen, gouden ananassen en luie loungehoeken. Een Bubbeldag vindt plaats in een ouderwets saaie, oerdegelijke vergaderruimte, vergelijkbaar met de kantoortuin uit de jaren tachtig en ik doe er een degelijke, onverwoestbare sanseveria bij!