“Presenteren is eigenlijk niks voor mij”, mompelde ik vlak voordat ik ‘op’ moest tegen een collega. Het is alweer een jaar of twaalf geleden dat ik gevraagd werd een presentatie te geven over social media. “Natuurlijk wil ik dat”, riep ik enthousiast. Ik ook en mijn grote mond. Daar stond ik. Met klamme handen voor bijna honderd mensen. Ik had nog nooit iets gepresenteerd voor meer dan een man of tien. Nooit eerder gepresenteerd op een écht podium met een échte microfoon. Nooit eerder anderhalf uur lang een grote groep mensen op een boeiende manier van nuttige informatie voorzien. Het was een personeelsmiddag, ‘leerzaam én entertainend’ stond er in de uitnodiging te lezen. Ga er maar aan staan. De spotlights gaan aan en ik stel mezelf voor. Na een minuut of vijf krijg ik de smaak te pakken en na nog eens vijf minuten krijg ik er zelfs lol in. En na precies anderhalf uur ben ik klaar. En krijg ik applaus. “Jij? Zenuwachtig?”, vraagt iemand na afloop. “Verschrikkelijk”, stamel ik. “Want presenteren is eigenlijk niks voor mij.”

Er volgden meer presentaties en trainingen. Een training ‘online netwerken’ op internationale vrouwendag. Uitleg over social media voor een groep bibliothecarissen. Een toespraak in de kerk voor een jubileum. Het blijft spannend. De comfortzone is aangenaam, maar toch, het gevoel als je eruit stapt is beter! Inmiddels doe ik niks liever dan voor een groep staan, bijvoorbeeld als ik een workshop geef bij Platform 9 of tijdens een workation in Spanje of op Vlieland.

Ik besef dat ik steeds meer op mijn moeder lijk. Al zo lang ik me kan herinneren, roept mijn moeder dat het niks voor haar is om in het openbaar te spreken. En toch, bij elke bruiloft, begrafenis, familiereünie, opening of andere bijeenkomst vindt ergens een microfoon om een toespraak te houden waarmee ze van het begin tot het eind haar gehoor weet te binden, boeien en ontroeren. Maar spreken in het openbaar? Nee, dat is niks voor haar.