De dag dat de schooltandarts kwam was altijd een ietwat troosteloze, bewolkte, druilerige dag. Dan zat je net lekker in de klas, de dag werd geopend met gebed en de meester had amper het amen uitgesproken of je hoorde een ronkend geluid en meteen stonden je nekharen recht overeind… De schooltandarts! Als een klasgenootje behandeld werd, schommelde de veredelde SRV-wagen lichtjes heen en weer bij het geluid van de jankende boor en het gillende kind, terwijl er met veel gesis en gebrom een wolk stoom uit de onderkant van de bus kringelde. En dan was het jouw beurt. Had je een gaatje? Niks nieuwe afspraak, niks verdoving, niks wegwerphandschoenen, niks ‘steek je hand maar op als het pijn doet’. Tere kinderziel? Daar zat allang een laag eelt op. Zonder je moeder in de buurt, met blote handen en zonder pardon ging de boor in je kies en na tien minuten stevige boorwerkzaamheden ging er – flatssch – een flinke plak zilvergrijs amalgaam in en klaar was je. 

Op een goede dag kwam ik op school nadat ik een paar dagen ziek was geweest. Er was geen facebook, twitter of e-mail en de telefoon mocht je alleen gebruiken als het écht nodig was, dus pas op het schoolplein hoorde ik het: “Gisteren was de bekkenbeul er!” Het was alsof de zon doorbrak en ik engelen hoorde zingen, een gevoel van pure euforie overviel me. De schooltandarts was geweest en ik lag thuis onder een dekentje op de bank. Hoe gelukkig kan een kind zijn? Huppelend ging ik de school in en zocht mijn plekje op. Toen werd er aangeklopt. De deur ging open. Een wildvreemde man stond in de deuropening. “Ik kom voor Trea ten Kate.” De schooltandarts kwam me halen …

Vanmorgen liet ik een paar oude grijze vullingen vervangen vanwege pijnklachten. Met klapperende tanden zat ik in de wachtkamer en even later op de behandelstoel. Stap voor stap legde de tandarts uit wat hij ging doen. Als het niet meer ging, kon ik mijn hand opsteken en zou hij stoppen. De eerste stap was de verdoving. Een bescheiden prikje. De boor zoemde vervolgens zachtjes en terwijl de tandarts boorde, vulde, polijstte en een kunstwerkje maakte van mijn kiezen, keek ik naar de tv die aan het plafond boven mij hing. Wacht, voel ik daar een pijntje? Ik steek mijn hand op en de tandarts stopt. Hij kijkt me vriendelijk aan en vraagt bezorgd of het nog gaat. Hmm, eigenlijk viel het best mee. Na een uur zorgvuldige en praktisch pijnloze herstelwerkzaamheden, krijg ik een spiegeltje en een rij perfect vormgegeven en maagdelijk witte kiezen glanzen me tegemoet. Tandarts Courant, waar was u toen ik tien jaar was???