New York liefhebbers opgelet: de miniserie Pretend It’s a City (Netflix) mag je niet missen! Martin Scorsese en Fran Lebowitz, vrienden van middelbare leeftijd, wonen in New York, mijmeren over vervlogen tijden, klagen over de drukte en vooral over irritante toeristen in hun stad.

Haarscherpe observaties en ironische oneliners

Scorsese regisseert en stelt vragen, schrijfster Lebowitz vertelt. Ze zou de Amerikaanse zus van Maarten van Rossum kunnen zijn en heeft een vlijmscherpe mening over zo’n beetje alles. Ze heeft al sinds de jaren ’90 een writersblock en zegt over schrijven: “Ik heb in mijn leven maar 1 goede schrijver gekend die echt van schrijven hield. Eentje maar. De meeste mensen die graag schrijven zijn er slecht in.” Scorsese rolt regelmatig van zijn stoel door haar haarscherpe observaties, geweldige oneliners en droogkomische verhalen, doorspekt met ironie en een vleugje sarcasme. Ze wordt gevolgd op haar wandelingen door de straten van New York, waar ze zich ergert aan en/of verbaast over wie en wat ze daar tegenkomt.

Sex and the City

Al sinds mijn puberteit vind ik New York fascinerend. Ik hoorde of las (of zag op het nieuws, dat weet ik niet meer) verhalen over mensen die met een camper door Amerika reisden. Ze begonnen in New York en kregen van het reisbureau een routekaartje mee om New York uit te komen en een serieuze waarschuwing: Wijk niet af van de route! 1 seconde onoplettendheid en 1 verkeerde afslag en je belandt in een wijk waar je niet meer levend uit komt! In de loop van de jaren ’80 werd New York minder crimineel en op een andere manier boeiend. Ik keek films en series die zich afspeelden in New York. In de jaren ’90 wilde ik Carry Bradshaw zijn, die wekelijks een column schreef over Sex and the City, in een appartement woonde in the Upper East Side van Manhattan en op Manolo Blahniks liep van rond de 1.000 dollar. Ik wilde ook wel vrienden als Friends, ontbijten met Jerry Seinfeld, George, Elaine en Kramer en in een gele taxi door de Big Apple scheuren. Ik heb een blauwe maandag op een Harley Davidson gereden en droomde ervan over Route 66 te tuffen (totdat ik erachter kwam dat ik motorrijden eigenlijk helemaal niet echt leuk vond, wat een gedoe allemaal, met een helm en een motorpak met als gevolg altijd natte oksels en een very bad hair day). In oktober 2019 struinde 50-jarige ik door de straten van New York met mijn dochters. Op elke straathoek stond ik stil en riep: Kijk hier! Zie je dat? Kijk dan toch! En minstens 3x per dag: Kijk, dit zag ik in [naam serie/film/documentaire].

Irritante toeristen

De 7-delige serie Pretend it’s a city heb ik dan ook in 2 avonden gebingewatched. De gesprekken tussen Lebowitz en Scorsese worden afgewisseld met oud beeldmateriaal bij de herinneringen die Lebowitz ophaalt aan lang vervlogen tijden die ze zelf heeft meegemaakt. Heerlijke muziek onderstreept de beelden van Lebowitz die door de straten van de stad sjokt en zich ergert en verbaast. Als een groep ‘fitgirls’ haar ploeterend passeert terwijl ze zware autobanden achter zich aanslepen, kijkt ze hen met verbijstering na en concludeert hoofdschuddend: “Veel dingen die mensen nu doen zijn dingen die je vroeger moest doen als je krijgsgevangene was.” Ze leest, praat en rookt, dat zijn haar pleasures in het leven. Guilty pleasures heeft ze niet: “Pleasure never make me feel guilty. Pleasure should never make you feel guilty, unless your pleasure is killing people.” En tegen toeristen die plotseling op elke straathoek stilstaan en om zich heen kijken bromt ze: “Pretend it’s a city en loop door!” Ook al klaagt ze graag en veel over alles en iedereen in de stad, het is duidelijk dat ze nergens anders wil wonen. “New York. That’s here. What’s nót here?”

Ik wil nog een keer naar New York en als ik op een straathoek weer plotseling stilsta, hoop ik achter me de rokerige stem van Lebowitz te horen, die me toebijt: Pretend it’s a city en loop door!”