Gisteren wandelde ik met mijn lieve vriendin Petra, haar zus en haar hond over de heide. Petra wilde graag de heide nog eens zien bloeien. Zus en ik duwden om de beurt haar rolstoel en haar maatje Boris holde vrolijk om ons heen. Het is niet te bevatten dat ze er binnenkort niet meer is. Het was haar grote wens om haar levensverhaal in haar eigen woorden achter te laten voor de mensen waar ze van houdt. Pogingen daartoe strandden, ik had al eens aangeboden haar te helpen en in oktober 2020 kwam de vraag: “Trea, wil je me helpen bij het schrijven van mijn levensverhaal?” Ik heb in mijn leven al vele meters tekst geschreven, maar dit waren de meest bijzondere. We voerden urenlang prachtige gesprekken: in een huisje op de Veluwe, in een eetcafé in Zwartsluis en bij Petra aan de keukentafel, waarna ik urenlang op de zolder zat te tikken. Als het tijd was voor koffie of de lunch, kreeg ik een appje en schoof ik gezellig aan. René zorgde altijd voor iets extra’s: een pannenkoek, kibbelingen, een kroket of een eitje. In de gesprekken die Petra en ik voerden ontdekten we na bijna 35 jaar vriendschap dingen die we niet van elkaar wisten en gebeurtenissen die we allebei op onze eigen manier beleefd hebben. 

Ik vind het een eer dat Petra mij het vertrouwen gaf om haar woorden op te schrijven en ik ben trots op het prachtige resultaat van al die uren samen. Ik heb zoveel bewondering voor haar levenslust en optimisme, haar niet aflatende zorgzaamheid voor de mensen die haar lief zijn en haar grenzeloze interesse in wat zij doen en wat hen bezighoudt, ook nu de dood elke dag een stapje dichterbij komt en zij zelf elke dag een stapje terug moet doen. Het boek is er nu, maar mijn mooiste herinneringen zitten niet tussen de bladzijden. Die staan in mijn hart gegrift.