Nondeju, ben ik maanden bezig om het probleem van de kantoortuin onder de aandacht te brengen en opeens besef ik: Er. Is. Niks. Mis. Met. De. Kantoortuin! Ik gebruik zelfs een irritante punt tussen elk woord om mijn punt te maken. Het kwartje viel toen ik het daarover had met mijn lieve vriendin Petra die ik ruim 30 jaar geleden leerde kennen een kantoortuin. We mijmerden wat over vroeger en hoe jong we waren en hoe het met al die mensen zou zijn die daar ook werkten en hoe onze werkdag er ruim 30 jaar geleden uitzag. 

Ik neem jullie mee naar een werkdag uit het leven van een piepjonge Trea in 1989

Goedemorgen allemaal! Ik neem plaats achter mijn bureau met een rekenmachine en een klokje, want ik houd niet van horloges. Mijn werkdag begint met de post. Er komt een berg post op mijn bureau en elke enveloppe moet geopend worden en de inhoud gesorteerd. Ik werk een uurtje of 2 geconcentreerd aan de post. De bel gaat en ik heb met de helft van de medewerkers van de afdeling Verstrekkingen een kwartiertje pauze. Gezellig, even bijkletsen in de kantine, kopje koffie erbij en na een kwartier gaat de bel en ga ik weer naar mijn bureau, terwijl de tweede groep naar de kantine gaat. Na de pauze heb ik ‘telefoondienst’. Er is 1 telefoon per 4 medewerkers, dus 2 uur per dag ben ik verantwoordelijk voor het beantwoorden van de telefoon. Het valt mee vandaag: 4 telefoontjes van verzekerden die willen weten of hun ingediende nota al snel betaald wordt en 1 oudere dame die geschrokken is van de nota’s die ze ontving na een korte ziekenhuisopname. Ik leg het uit en stel haar gerust. De rest van de dag mag ik de telefoon laten rinkelen en is iemand anders er verantwoordelijk voor. Ik concentreer me weer op de nota’s en ondertussen houd ik de centrale ruimte in de kantoortuin in de gaten. Daar staan 6 computers. Ik heb al een flinke stapel nota’s gecontroleerd als er een computer vrij komt. Ik stop met controleren, claim de flexplek en focus me op het inkloppen van de nota’s. Ik kan me niet herinneren dat ik in de twee jaar dat ik er werkte ook maar de minste last had van stress, werkdruk of afleiding.

De kantoortuin in 2020

Goedemorgen allemaal! Plekje zoeken, laptop aan, e-mailprogramma openen, 127 mailtjes te beantwoorden, die van gisteren zijn ook nog niet weggewerkt, nu snel die mails wegwerken, kijk daar komt er nog een binnen, oh, dat gaat over die bijeenkomst waar ik me nog voor moet aanmelden, de telefoon gaat, het is een klant, vraag beantwoorden, graag gedaan, oh, mijn man heeft geappt, even een appje terug dat hij vanavond de boodschappen maar moet doen en vergeet de eieren niet, schat, love you, kus kus, even langs Facebook, hahahaha dat kattenfilmpje, hoera! het regent in Australië, kijk die schattige koala blij zijn, terug naar mijn mailbox, waar was ik gebleven, wacht, ik ging me aanmelden voor die bijeenkomst, even zoeken, aha, hier is de link, klik op aanmelden, klaar, even checken of er iemand gereageerd heeft op mijn oproepje op LinkedIn, niemand, stom hoor, telefoon! weer een klant, hey mijn dochter heeft een instastory gepost, even gluren wat ze allemaal aan het doen is, terug naar mijn mail om de afspraak uit het telefoongesprek te bevestigen, oh ja, mijn mail, focus Trea! weet je wat, ik ga eerst even koffie halen, “WIE WIL ER NOG MEER KOFFIE?”, zo, iedereen heeft koffie, waar was ik gebleven?

Het ligt niet aan de kantoortuin

Het kwartje viel. Het gebrek aan focus, flow en concentratie, waar zoveel mensen last van hebben, waar zoveel over wordt geschreven, en niet in de laatste plaats door mij, Ligt. Niet. Aan. De. Kantoortuin! (Daar zijn ze weer, die irritante punten). In de jaren ’80 werkte ik in een kantoortuin met sanseveria’s, in de jaren ’70 waren er grote kantoorruimtes met oranje en bruine kantoormeubelen, in de jaren ’60 werkten typistes achter grote zware zwarte typemachines met z’n allen in een soort klaslokaal aan hun typewerk. Het werk was gestructureerd en je ging pas verder met je volgende taak als je de vorige had afgerond. Het ligt niet aan de kantoortuin en de flexplek. Het zijn de moderne middelen die ons nekken. Reserveer een werkplek en je waant je een dag lang in de kantoortuin van de jaren ’80.